Poszczególne strofy wiersza Wojaczka nakreślają ramy jego biografii, co Kierc wykorzystuje, aby przedstawić kolejno dzieje rodziny Wojaczków, dzieciństwo przyszłego poety, wczesną młodość w Mikołowie i krakowski epizod akademicki. Dalej – intensywny okres artystycznego spełnienia, sławy i licznych miłości, a także pogłębiającego się kryzysu psychicznego. Poruszona zostaje tematyka recepcji krytycznej twórczości Wojaczka, jego kłopoty z prawem – zwłaszcza te udokumentowane w obszernie cytowanych dokumentach milicyjnych i prokuratorskich – i w końcu okoliczności samobójczej śmierci poety.
Urodzony w niewielkim Mikołowie tuż po wojnie Rafał Wojaczek bardzo szybko zaczyna buntować się. Dobrze wychowany chłopiec, mający za sobą wiele poważnych lektur nie podporządkowuje się, zaczyna pić alkohol w nadmiernych ilościach, przebywa wśród miejscowej łobuzerii. Nie bez problemów zdaje maturę. Już po pół roku zarzuca studia. Nie pracuje. Żyje na koszt rodziny, nieustannie zmieniając miejsce zamieszkania. Jego życiem jest poezja. Zamiast pamiętnika pisze wiersze, w których odnotowuje przeżycia, będące świadectwem jego wzlotów, klęsk, obsesji, marzeń.
Z książki o Wojaczku można się również wiele dowiedzieć o realiach życia w Polsce w czasach stalinowskich, w okresie popaździernikowej odwilży oraz w okresie małej stabilizacji za rządów Gomułki, a także o ówczesnym życiu literackim. A wszystko to napisane zostało przez świadka wielu wydarzeń z życia Wojaczka.
Rafał wie, że nie chce żyć i zarazem wie, że kocha życie. Życie, które nie ma sensu. Tak mu się wydaje. I pociesza się tym, że mu się wydaje. Szuka kogoś, kto upewniłby go w tym, że mu się wydaje. Że istnieje sens niezależny od „wydawania się”. Ciało podpowiada kobietę.
Podpowiada kobietę, która chce tego ciała. A tego ciała chce naprawdę ten, który je ma. I widzi się na zewnątrz tego ciała. Jakby go nie miał, a właśnie chciał je mieć. Jak kochanek. Nie. Jak kobieta. Kochająca. Czuje się tą kobietą. Nie chce nią być. Chce, żeby ona chciała. Tak, jak on chce.
(fragment)
Bogusław Kierc (ur. 1943) – poeta, dramaturg, pedagog, reżyser, aktor, autor książek poetyckich i eseistycznych. Ukończył PWST w Krakowie. Ostatnio opublikował tom wierszy Plankton (2006) oraz szkice o obrazach Tadeusza Boruty Ciało z mojego ciała (2005). Uhonorowany Nagrodą Polcul Foundation za aktywność w dziedzinie kultury i Medalem im. Anny Kamieńskiej za wybitne osiągnięcia artystyczne. Jest opiekunem spuścizny literackiej Rafała Wojaczka. W latach siedemdziesiątych i w 2005 roku ukazały się pod jego redakcją Wiersze zebrane Rafała Wojaczka.
Więcej na stronie: http://www.wab.com.pl/index.php?id=7&bid=577
